Jarenlang kon je ze rechtsachter zien zitten op het podium van het Concertgebouw: Wim van Hasselt en Jörgen van Rijen, trompettist en trombonist in het Koninklijk Concertgebouworkest. Die tijd is voorbij. Van Hasselt nam vorig jaar afscheid van het orkest. Hij is verhuisd naar Freiburg, waar hij docent is geworden aan de Musikhochschule.
 |
| Wim van Hasselt |
 |
| Jörgen van Rijen |
Ze komen weer even samen op de cd Tintomara, genoemd naar een compositie van de Zweed Folke Rabe. Die verwijst weer naar een tweeslachtige figuur uit The Briar Rose Book van Jonas Love Almqvist, alsof Rabe met de keuze voor trompet en trombone twee kanten van eenzelfde personage wil laten horen. Dan heeft hij het getroffen met Van Hasselt en Van Rijen. Als Van Hasselt zijn toon laat wegsmelten, kiest Van Rijen dezelfde intensiteit, dezelfde directheid, dezelfde zwaarte, en omgekeerd - als raspaarden uit hetzelfde nest.
Hun cd is een bonte staalkaart van originele stukken en bewerkingen, die loopt van de 17de eeuw tot nu.
Van oorsprong vocale duetten van Henry Purcell laten ze tintelen van verwachting, alsof de onderliggende tekst meezingt in de trompet- en trombonelijnen. Niet alle composities zijn even sterk, maar One trumpet, een werk van Martijn Padding uit 2000, boort een enorme hoeveelheid speelmanieren aan. Desondanks krijg je niet de indruk dat je luistert naar een gereedschapskist vol technische trucs. Er ontstaat een ritmische beweging die je pakt en tot het einde toe vasthoudt.
Ook Slipstream, van Florian Magnus Meier, is een gelukkige keuze, geschreven voor trombone en loop station: Jörgen van Rijen neemt een fragment op, dat als een loop wordt herhaald. Hij voegt lagen toe, maar zet ook lijnen stop. De indruk ontstaat dat er een veelheid aan instrumenten speelt, in een idioom dat loopt van mechanische metal tot balkanritmes. Uiteindelijk ontspoort het stuk en spatten de loops uit elkaar.
De cd eindigt met een kermisstuk van Jean-François Michel - een feestelijke rondedans door mannen die duidelijk pret hebben in het samen muziekmaken.
Hun cd is een bonte staalkaart van originele stukken en bewerkingen, die loopt van de 17de eeuw tot nu.
Van oorsprong vocale duetten van Henry Purcell laten ze tintelen van verwachting, alsof de onderliggende tekst meezingt in de trompet- en trombonelijnen. Niet alle composities zijn even sterk, maar One trumpet, een werk van Martijn Padding uit 2000, boort een enorme hoeveelheid speelmanieren aan. Desondanks krijg je niet de indruk dat je luistert naar een gereedschapskist vol technische trucs. Er ontstaat een ritmische beweging die je pakt en tot het einde toe vasthoudt.
Ook Slipstream, van Florian Magnus Meier, is een gelukkige keuze, geschreven voor trombone en loop station: Jörgen van Rijen neemt een fragment op, dat als een loop wordt herhaald. Hij voegt lagen toe, maar zet ook lijnen stop. De indruk ontstaat dat er een veelheid aan instrumenten speelt, in een idioom dat loopt van mechanische metal tot balkanritmes. Uiteindelijk ontspoort het stuk en spatten de loops uit elkaar.
De cd eindigt met een kermisstuk van Jean-François Michel - een feestelijke rondedans door mannen die duidelijk pret hebben in het samen muziekmaken.
Biëlla Luttmer
de Volkskrant, 18 maart 2015
Wim van Hasselt en Jörgen van Rijen
Tintomara
Channel Classics
Geen opmerkingen:
Een reactie posten